گل داودیِ سفید

تو گُلدُن تو پنجِرَه

رازِ دِلِ خُ نگفتِن

بی مونِسی شُپَره

وزی دستِ زنی زیبا

بِی مِه تو گلدُن ایکاشت

مَواسته شُکوفه هادَم

افسوس که رَفت و نِیواشت

حالا که به مِ ول ایکِ

بِی چه بی وفا بودِی

رفتی و یاد مِ نتکِ

(ابراهیم